Blaski i Nędze życia z egocentrykiem

,,Zażartował*m z ufoludków. Obraził się, że niby nazywam go kosmitą…”. To przerażające wyznanie jednego z Czytelników wstrząsnęło naszym portalem. Egocentrycy są wśród nas. Dlatego radzimy, jak żyć i postępować z tego typu ludźmi.

Najlepiej nie żyć. Olać, nie przejmować się, mieć gdzieś wątłe ego, które egocentryk nadmuchuje do wielkości kosmicznych. Czy warto taką sztuczną, mydlaną bańkę przebijać? Trudno powiedzieć. Gdy jednak zdecydujemy się na ten krok, musimy być przygotowani na dantejską scenę, fochy i żałosne próby manipulowania naszymi emocjami.

Egocentryzm to przede wszystkim cecha nabyta. Pewną rolę odgrywa tu wychowanie, za egocentryzm młodego pokolenia w dużej mierze odpowiedzialny jest też Internet. Taka osoba czuje nieustanną potrzebę, by mówić o sobie, rzadko zadaje pytania o innych, wychodząc z założenia, że jeśli ktoś będzie chciał, to przerwie jego potok słowny, żeby wtrącić słówko. Egocentryk wszytko będzie odnosił do siebie, miejmy się więc na baczności, gdy zaczynamy żartować. Jego ego jest bezbrzeżne, ale i równie kruche, ponieważ poczucie własnej wartości egocentryka zasadza się na kłamstwach i fałszywych komplementach, którymi ten karmi własne oblicze w lustrze. Takie ego może w każdej chwili pęknąć niczym bańka mydlana. Powiemy, że pogoda dziś paskudna? Egocentryk stwierdzi, że pijemy do jego wyglądu, że musi być w naszych oczach równie brzydki, co pochmurne niebo. Powiemy, że ktoś popełnił błąd? Egocentryk obrazi się, bo sam popełnił kiedyś podobny. Nie mamy w danej chwili ochoty rozmawiać przez telefon, bo czujemy się źle? Egocentryk wpadnie w istny szał, możemy być pewni, że nasze kolejne połączenie zostanie nie tyle zignorowane, ile wręcz odrzucone.

Taka osoba kocha również krytykować. To mistrz PR-u, ale własnego. Możemy być pewni, że prędzej czy później egocentryk wytknie nam każdy błąd. Zarzuci nam, że nie jesteśmy wysportowani, samemu będąc obżartuchem i grubasem. Robi to nie z dobroci serca, ale po to, by samemu wyglądać przy nas lepiej. To czysta iluzja optyczna opierająca się nie na realnych dokonaniach, ale na zwykłej magii kontrastu. Najlepiej zatem znać swoją wartość i przestać się przejmować.

Brzmi strasznie? Oczywiście, że tak, nie zapominajmy jednak, by pozostać ludźmi. Nie potępiajmy egocentryka, ponieważ trzeba nam wiedzieć, że takim ludziom należy się przede wszystkim litość. Ich egocentryzm wynika nie tylko z wielogodzinnych researchów w sieci czy bezstresowego wychowania, egocentryzm bowiem rozwija się przede wszystkim wtedy, gdy życie danej osoby od wielu lat pozostaje nieustającym pasmem porażek, klęsk, niepowodzeń i traum. Większość to i tak wynik szkaradnych defektów, takie jak samolubstwo, pycha oraz wygórowane mniemanie. Ale znowuż – któż nie jest bez wad?

Jak zatem bronić się przed egocentrykiem? Należy wytworzyć cały kompleks mechanizmów obronnych. Egocentryk wykorzysta nasze emocje oraz słabości, by sprawić, byśmy poczuli się okropnie, kiedy tylko sam dojdzie do wniosku, że jego maleńkie, lecz oglądane pod mikroskopem ja zostało zagrożone. Dobrym rozwiązaniem jest nie mówić zbyt wiele o sobie, ponieważ z całą pewnością zostaniemy skrzywdzeni. Wystarczy, że egocentryk uzna, iż w danym momencie jesteśmy słabi, odsłonięci. To przecież idealna okazja, by samemu się dowartościować! Chwilami bywa to gorsze niż obcowanie z borderline. Wyjaśnianie, że czujemy się nie najlepiej, na niewiele się zda, egocentryk i tak dostrzeże tylko czubek własnego nosa. Trzeba zachować przede wszystkim dystans i postępowanie egocentryka traktować niczym dziecięcy kaprys. W gruncie rzeczy tym właśnie ono jest.

Mamy nadzieję, że to uchroni naszych Czytelników przed egocentrykami, od których świat wokół aż się roi. To bardzo trudne, ale trzeba temu podołać.

Na koniec jeszcze pozostaje nam sparafrazować klasyka, mistrza pióra lat 20. i 30. XX wieku, słynnego ,,wariata z Krupówek”:

,,Kto się za ten artykuł obraża, te się sam za egocentryka uważa”